Este martes temos unha autora da que apenas quedan algúns versos, porque a maioría deles están perdidos. Trátase de Safo, nacida na illa de Lesbos arredor do s. VI a.C., da que pouco máis coñecemos que os datos que nos revelan as súas composicións.
Dise que casou cun rico comerciante e que, ao quedar viúva, fundou unha escola para rapazas onde ensinaba literatura, música e danza.
A maioría dos fragmentos que se conservan da súa poesía son de temática amorosa, sendo o mellor conservado un himno dedicado a Afrodita.
A poesía de Safo era cantada ao son dunha lira -de aí a denominación de "poesía lírica"- ou ao son dunha especie de laud, ás veces acompañados por unha frauta.
Vede a continuación o Himno a Afrodita na excelente versión do poeta portugués Eugénio de Andrade.
Oh filha de Zeus, imortal Afrodite,
tu que tanto engano teces, em teu trono
cintilante, não sujeites meu coração
a dor tão grande!
Vem, vem como quando um dia ao longe
a voz me ouviste, as súplicas me escutaste,
e a casa de teu pai abandonando
ate mim vieste,
em teu carro de oiro. Belas, velozes aves
do alto Céu à Terra escura te trouxeram
em numeroso e denso agitar de asas
através do ar.
Depressa aquí chegaram, e tu, divina,
um sorriso abrindo no rosto imortal,
perguntaste que sofrimento era o meu
para assim clamar,
e que quería meu louco corazão ainda.
"Quem queres tu que persuada agora
ao teu amor? De quem te queixas, Safo?
Quem te atormenta?
Se ela te foge, seguir-te-á não tarda;
se o que lhe dás recusa, em breve será ela
a dar; se te não ama, sem que o deseje,
virá a amar-te."
Oh vem, vem agora e liberta-me desta
angústia mortal! O que meu coração
tanto deseja, faz que aconteça. Vem,
ajuda-me a lutar!
SE VOS GUSTA PASADE POLA BIBLIOTECA A LER OUTROS POEMAS SEUS.
Ningún comentario:
Publicar un comentario